اصلا یکی از قشنگی های خداجان من هم همینه! وقتی که دیگه فک میکنی نهایت بیچارگی بر تو نازل شده از یه جایی که اصلا فکرش رو هم نمیکنی دستتو میگیره از یه جای خیلی قریب و خیلی بعید! اما شاید تلخیش برای تو این باشه که بازم خجالت زده شدی،بازم مثل این آدمای خطا کار باید سرتو بندازی پایین و بیای بشینی مقابل طرفت و بگی: من اشتباه کردم ! اشتباه کردم که با داشتن تو حس بیچارگی بهم دست داد و خودم رو بی سهم از مهربونی و لطف تو به حساب آوردم و شاید با این معذرت خواهی از چشمش هم بیفتی. اما قانون خدا این مدلی نیست؛؛ همچینکه به اشتباهات اعتراف کردی بیش تر وقت ها عزیز تر هم میشی...حالت هم بهتر میشه! چون به رحمت خدا اعتقاد داری و نمک گیر این خوبی خدای خوب خودت شدی.. چون خودش همون اول کاری بهت یاد داد که " از رحمت من نا امید مشو "..
