سلام ما به تو ای باران..*

خواستمش مادر را را برایم تعریف کند؛

گفت:مادر را یک جایی یک بار برایمان تعریف کردند..

گفتمش: من میخواهم آن تعریف را حس کنم!

گفت: به باران بسپار. یک شاخه گل یاس در دست بگیر،زیر پنجره خیره به آسمان منتظر

باران بنشین،باران که زد با آن یک شاخه قدم در کوچه بگذار.

 و حالا من مدت هاست شاخه گلی یاس به دست در زیر پنجره انتظار باران را میکشم..

نگران گلبرگ های یاسِ در دستانم،هستم.گلبرگ هایش از تشنگی خم و شکننده

شده.هر آن انتظار شکستنش را میکشم..

و حالا او از من میپرسد: کجای این آسمان کبود باران برایت مادر را تعریف کرد؟ در کدام

کوچه؟ زیر کدام پنجره؟

.

.

سال هاست منت سلامِ باران را میکشم..

کسی ابرها را فریاد کند؛دیگر جایز نیست این شعله کشیدن ها..

 

 

*علیرضا قزوه

 

پیشکشیست اگر جان را نوازش داد!