یَا مَنْ هُوَ یَبْقَى..

 

 چند مدت پیش جایی خوندم، "یکی از راه های راحت زیستن نداشتن هیچ گونه توقعی از اطرافیان هست".

حالا دارم این جمله رو اینطور پیش خودم کامل میکنم که  نه تنها "توقع" تازه باید "امید" رو هم قطع کرد!

همون امیدی که وقتی از یکتا صاحبش قطع بشه مساوی با کفر.

 

 پی نوشت: هنوز هم که هنوزه باید انگار یه کسی گاهی وقتا برام دیکته کنه که قدر خودت رو بدون و بخاطر آدم های خاکستری این دنیا از منزلت انسانی خودت کم نکن و فک کنم بدترین قطع امید از رحمت خدا پیش نفس خودم همون نوعیه که تو ادعا و حرف دارمش اما تو عمل نع!

 پی نوشت2: خدایا! در سر هیاهوی رفتن است، اما باز هم پا بسته ی ریگ های سفت و سخت این بیابان تاریک شده ام..

بی تاب نوشت: الهی..و استحملک من ذنوبی ما قد بهظنی حمله و استعین بک علی ما قد فدحنی ثقله..