سودای لب شکر دهانان... *

 

بعضی از لحظه های زندگی در نهایت شیرینی سپری میشه!

حتی شیرین تر از یه نصفِ قاشق مربا خوری عسل!! تازه اونهم با رایحه ی گل

.

.

.

.

 

* سودای لب شکر دهانان 

  بس توبه صالحان که بشکست

 

 

دانه چینیم زِ خوانِ نعمتت..

 

صدا کردن تو یک شبِ جمعه آنهم در جوار آقایِ کبوترهای دل شکسته ی حرم ..

خدای دعای کمیل ِ من! این یک دفعه را با بیمه ی امام رضایم آمدم به نزد تو،اما نه ببخش!! مِن بعد باید بگم: " آمدیم ". آمدیم تا در اولین روز این زندگی مشترک بیمه ی امام رضا شویم و او واسطه شود برایِ نداری ما در نزد تو..

 

پی نوشت: خداجانم شکر بابتِ تمام لحظه هایی که یک روز دعا گویش بودم و حالا تو از سرِ لطف بهترین هایش را برایم رقم زدی.

 

 

حرفی که نباید گفت..

 

گاهی وقتا

 

"سکوت"

 

یعنی نهایت حرف..!