"حسین بن علی علیه السلام" با انصاریانش پیمان حق بست.
راه حق رفتنیست پس باید رفت..
اساس،حرکت است
در راهی که منتهی میشود
به تجلی یافتن اسماء و صفات خدا در جان انسان؛؛
افسوس که ما دچار سکون شده ایم
درین بیراهه ها
که ثمره اش جز بروز صفات حیوانی
و دور شدن از بارگاه عز و جمال حق
چیز دیگری نیست.
إلَهی فَاسلُک بِنَا سُبُل الُوصُولِ إلَیکَ وَ سَیِرنَا فِی أقرَبِ الطُرُقِ لِلوُفُودِ عَلَیکَ...
یاحسین.
خواستمش مادر را را برایم تعریف کند؛
گفت:مادر را یک جایی یک بار برایمان تعریف کردند..
گفتمش: من میخواهم آن تعریف را حس کنم!
گفت: به باران بسپار. یک شاخه گل یاس در دست بگیر،زیر پنجره خیره به آسمان منتظر
باران بنشین،باران که زد با آن یک شاخه قدم در کوچه بگذار.
و حالا من مدت هاست شاخه گلی یاس به دست در زیر پنجره انتظار باران را میکشم..
نگران گلبرگ های یاسِ در دستانم،هستم.گلبرگ هایش از تشنگی خم و شکننده
شده.هر آن انتظار شکستنش را میکشم..
و حالا او از من میپرسد: کجای این آسمان کبود باران برایت مادر را تعریف کرد؟ در کدام
کوچه؟ زیر کدام پنجره؟
.
.
سال هاست منت سلامِ باران را میکشم..
کسی ابرها را فریاد کند؛دیگر جایز نیست این شعله کشیدن ها..
*علیرضا قزوه
یکی بود؛هیچ کس نبود!
.
.
.
همان یکی هم "خدا" بود و بس.
امروز که از هم جدا شدیم،تا خود خونه زیر لب زمزمه میکردم :
"یا رفیق من لا رفیق له"
.
.
.
تو دلم میگفتم: نه خدایا این یکی رو دیگه نه. خواهش میکنم نه!
امروز برای "بودنش" کنار بودن هام ، صدقه کنار گذاشتم .
.
.
.
خدایا مراقب لحظه های ما دوتا باش.
"کتابخانه و موزه ی ملی ملک 11 اسفند 92"
پی نوشت1: سلام! بالاخره از اجاره نشینی تو مجاز آباد راحت شدیم (:
پی نوشت2: همیشه یه تیپ نمینویسم و قطعا این زبون پر حرف یک جاهایی عوض هم میشه و یک
جاهایی سکوت.
